Projektowanie wnętrz wiąże się z znalezieniem inspiracji, czy ogólnej koncepcji pomieszczenia, czy też całego domu. Projektant wnętrz powinien znaleźć cechy charakterystyczne dla danego miejsca czy stylu i kierować się nią tworząc nową aranżację. Inspiracji do tworzenia wnętrz jest wiele począwszy od pomieszczeń przywodzących na myśl poprzednie epoki, poprzez aktualnie panujące we wnętrzarstwie style, poprzez przenoszenie do Polski atmosfery innych miejsc świata. Jednym z takich miejsc, które wpasowuje się we współczesne trendy wnętrzarskie jest Japonia.

 

Japonia – wyspiarski kraj rozciągający się na zachodnim Pacyfiku. Państwo, którego nazwa zapisana tamtejszym alfabetem oznacza Kraj Wschodzącego Słońca. W Polsce kojarzy się on z kimonem, origami, ikebaną, sztukami walki, drzewkami bonsai, parzeniem herbaty oraz mangą i anime. Tradycyjne wnętrza japońskie to funkcjonalna, wygodna przestrzeń, w której nie mniej ważna od komfortu jest estetyka. W japońskich wnętrzach panuje minimalizm, wykorzystanie naturalnych materiałów oraz gra światła i cienia. Tymi zasadami kieruje się także projektant wnętrz, który chce przenieść klimat japońskiej przestrzeni do polskiego domu. Architekt wnętrz, który pomoże stworzyć w polskiej przestrzeni japoński klima jest między innymi – projektant wnętrz z Krakowa Amadeusz Kulczyk.

 

Japońskie domy mieszczańskie dzieliły się na trzy kręgi: otmote, czyli pokój usytuowany najbardziej zewnętrznie. Stanowił płynne przejście między domem, a otaczającym go ogrodem, również bardzo istotnym dla japońskich aranżerów. Pokój zwany oku stanowił wewnętrzną przestrzeń domu, natomiast najgłębiej położonym pokojem był kozashiki, pokój który stanowił koncepcję suki – przestrzeni odpoczynku i zabawy.

 

W domach japońskich najczęściej wykorzystywanymi materiałami było drewno, papier, glina – na przykład w postaci glinianych płytek oraz bambus. Charakterystycznym elementem japońskich wnętrz są także fusuma i shoji, czyli przesuwne ściany i drzwi. To co charakterystyczne dla tradycyjnego domu japońskiego to jedna stała – nieprzesuwalna ściana, a pozostałe dające się poruszyć. Z takiej konstrukcji domy wynikają także pewne różnice kulturowe, europejczyk myśląc ściana będzie widział solidną, trwającą zawsze w tym samy miejscu konstrukcję, zaś dla Japończyka ściana jest czymś nietrwałym, co może łatwo zmienić swoje położenie. Takie postrzeganie i budowanie ścian miało także swoje uwarunkowania geograficzne – w miejscu gdzie często dochodzi do trzęsień ziemi konstrukcję papierowo – drewnianą dużo łatwiej jest odbudować, stanowi też mniejsze zagrożenie niż walący się na głowę domowników mur.