Historia i współczesność

Architektura to namacalny sposób na doświadczanie historii. Przez wieki zmieniały się bowiem materiały budowlane, techniki oraz style architektoniczne. Po stylu architektonicznym można rozpoznać z jakiej epoki pochodzi dany budynek. We współczesnych miasta zobaczyć można budynki pochodzące z różnych okresów historii, czy jednak wiemy jakie są współczesne trendy w architekturze? Wśród obecnie panujących stylów architektonicznych, wyróżniane są:

MODERNIZM – czasy, w których najsilniej przejawiał się modernizm to lata 1918 – 1975 r., głównym założeniem modernizmu jest funkcjonalność budynku. Modernizm wychodził z założenia, że budynki powinny oddawać nowoczesne spojrzenie na świat i wykorzystywać najnowsze materiały i techniki. W modernizmie panuje jedna naczelna zasada: wygląd budynku ma wynikać z jego funkcji. W tym stylu nie ma miejsca na ornamenty czy ozdobne detale architektoniczne, nie mają one bowiem, żadnego praktycznego zastosowania, toteż są niezgodne z założeniami modernizmu. W ramach modernizmu rozwijał się także konstruktywizm, który podkreślał zwłaszcza konstrukcję budynków i to ją wysuwał na pierwszy plan.

POSTMODERNIZM – powstał w latach 60 XX w., jako przeciwieństwo dla modernizmu. Postmodernizm to nurt charakteryzujący się pluralizmem formy, w budynkach postmodernistycznych wykorzystywane są połączenia różnych materiałów i różnych stylów czy form. Postmodernizm zakłada, że wygląd budynku powinien zależeć od kontekstu w jakim powstaje, od jego otoczenia, od emocji jakie kierują architektem oraz od upodobań tak architekta, jak i inwestora. Postmodernizm głosi, że nie ma znaczenia, czy budynek powstaje współcześnie i jakie są obecnie założenia techniki, powinien być zaprojektowany zgodnie z gustem architekta czy właściciela budynku. W architekturze postmodernistycznej liczy się przede wszystkim inspiracja i inwencja indywidualnego twórcy, dlatego też trudno znaleźć wyznaczniki tego stylu, jest on bowiem niezwykle złożony i różnorodny.

DEKONSTRUKTYWIZM – powstał w latach 80, jest niejako przeciwieństwem konstruktywizmu, jego założenia to fragmentacja bryły budynku, łączenie poszczególnych jego elementów w niecodzienny, często zaskakujący sposób. Można by rzec, że jest to zabawa formą i geometrią.